قانون- فرانك صادقي/ شايد با شنیدن نام ورزش شمشیربازی، ذهن‌تان به سمت فيلم‌هاي كره‌اي يا ژاپني برود. فيلم‌هايي كه سرشار از صحنه‌هاي اكشن هستند و هنرپيشه‌ها با حركات دور از تصور به يكديگر حمله مي‌كنند. اما باید بدانید این ورزش در ابتدای قرن چهارم در آلمان متولد شد و به تدريج در قرن پانزدهم به ایتالیا راه یافت. در واقع سرزمين چكمه،نخستين کشوری بود که به صورت جدی به مبارزات شمشیر بازی توجه کرد و اين رشته را به صورت عمومي مورد توجه قرار داد؛هرچند كه انگیزه اصلی از انجام این بازی در آن دوران، آماده سازی افراد برای دوئل يا جنگ تن به تن بود. در اواخر قرن هفدهم میلادی بسیاری از کشورها دوئل را ممنوع اعلام کردند،
به همین دليل زمینه بسیار بیشتری برای گسترش شمشیربازی به عنوان یک رشته ورزشي فراهم و باشگاه‌های بسياري تاسیس شد تا به تربیت شمشیربازان بپردازند. در اواخر قرن نوزدهم این ورزش به قدری در اروپا متداول بود که حتی قبل از تصویب مقررات مربوط به آن، جزو برنامه رسمی نخستين دوره بازی‌های المپیک (آتن- 1896) قرار گرفت و فدراسیون جهانی شمشیربازی تاسیس شد و شروع به کار کرد. شمشمیر بازی، یکی از رشته هایی است که در تمام دوره‌های مسابقات المپیک حضور داشته و از اين رو قدمتي ديرينه دارد. به طور کلی شمشیربازی ورزش مفرحي است که در آن سرعت، قدرت، استقامت، چابکی و انعطاف‌پذیری نقش مهمی بازی می کنند. این ورزش به سه زیر شاخه، فلوره، اپه و سابر تقسیم می‌شود. نام اين سه زير شاخه از نوع اسلحه‌هايي كه استفاده مي‌شود، گرفته شده است. ضربه در فلوره و اپه با نوک شمشیر زده می شود؛ در حالی که در سابر ضربات علاوه بر نوک با لبه تیغه نیز نواخته می شود. هدف قابل قبول برای زدن ضربه در هر سه رشته با يكديگر متفاوت است.
زمین و قوانین بازی
در این رشته دو شمشیرباز با نوعی رقص پای چابک و بسیار چشمگیر روی پیست به اجرای هنر فردی خود می پردازند. حرکات آن‌ها آن‌قدر سریع است که ضربه های وارده تنها به‌وسیله يك دستگاه الكترونيكي (آپاره) قابل ثبت است. به همین دليل به لباس شمشيربازان یك كابل متصل است و می‌تواند ضربه های وارد را ثبت و محاسبه كند. زمین برگزاری مسابقات شمشیر بازی « پیست » نام دارد. پیست، مستطیلی به طول 14 متر و عرض 8/1 تا دو متر است که خطی مرکزی آن را به دو مستطیل به طول 9 متر تقسیم می کند. در انتهای هر دو طرف پیست « خطوط گارد » روی زمین مشخص شده‌اند . دلیل علامت گذاری این خطوط آن است که اگر بازیکنان از خط انتهایی پیست عبور کنند، یک امتیاز به حریف‌شان داده می شود .شمشیربازها در موقع مسابقه بايد لباس های خاصي بپوشند و از دستكش، لباسی مخصوص و یك ماسك با تور فلزی استفاده كنند تا صورت و بدن از ضربه های احتمالی حریف محفوظ بماند. با توجه به خطر های احتمالی که هنگام ضربه زدن همزمان برای هر دو شمشیر باز وجود دارد، ضرباتی مورد قبول واقع می‌شوند که پيش از ضربه حريف زده شود. در حال حاضر ضرباتی را که در فاصله زمانی کمتر از 04/0 ثانیه به دو شمشیر باز وارد می شوند، «همزمان» می نامند و امتیازی برای آن ها در نظر نمی گیرند اما اگر ضربه‌‌ها در مدت زمانی بیش از 04/0 ثانیه وارد شوند، شمشیر بازی که نخستين ضربه را زده است، به عنوان زننده ضربه و صاحب امتیاز شناخته خواهد شد. زمان هر مسابقه چهار دقیقه است و وقت های تلف شده در حین مسابقه محاسبه خواهد شد. با دستور سر داور بازی شروع می شود و بعد از هر ضربه امتیاز دار، دو شمشیرباز به وضع سابق خود در پشت خط گارد باز می‌گردند. از خطاهای شمشیربازی می‌توان به نداشتن وسایل کامل برای مسابقه، پرتاب کردن شمشیر به سمت حریف، تکرار حمله به رقیب پس از آنکه داور فرمان توقف بازی را صادر می‌کند، گرفتن حریف با دست و جلوگیری از حرکت کردن او اشاره کرد.
شمشیربازی در ایران
ورزش شمشیربازی برای نخستین بار در سال ۱۳۲۸در ایران معرفی شد. تیم ملی مردان و زنان ایران در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران به مقام قهرمانی رسید. ایران توانست ۱۶مدال طلا، سه نقره و هفت برنز در انفرادی و تیمی به دست آورده و با شایستگی قهرمان آسیا شود. اما در اواخر سال ۱۳۵۹با تصمیم سازمان تربیت بدنی ایران فعالیت شمشیربازی متوقف شد. این وقفه، ۱۰سال به طول انجامید که موجب از دست دادن جایگاه رفیع این رشته در آسیا بود. پس از راه اندازی مجدد آن در سال ۱۳۶۸،شمشیربازی دوباره فعالیت های خود را از سر گرفت و امروزه از رشته‌هاي اميدواركننده براي كسب مدال محسوب مي‌شود. مجتبي عابديني، نخستين شمشيرباز ايراني بود كه به نيمه نهايي رقابت‌هاي المپيك نيز راه پيدا كرد و موفق شد نام اين ورزش را بر سر زبان‌ها بيندازد.