قانون-سید هادی بهادری/ عضو کمیسیون عمران
همه شرکت‌های فعال در ایران قابلیت خصوصی‌سازی را ندارند. شرکت ملی نفتکش نیز از آن دست شرکت‌هایی است که نباید خصوصی‌سازی می‌شد. در رابطه با مساله خصوصی‌سازی برخی از شرکت‌های دولتی باید جوانب احتیاط را رعایت کرد. برای خصوصی‌سازی شرکت ملی نفتکش نیز باید جوانب احتیاط را رعایت می‌کردیم زیرا این شرکت در راستای منافع ملی گام برمی‌دارد و هر گونه خدشه‌ای در فعالیت این شرکت می‌تواند به اقتدار ملی آسیب بزند. باید گفت که ملی بودن یک مجموعه‌ای از این حیث اهمیت دارد که کل افراد ساکن در آن کشور از منافع یک شرکت دولتی بهره ببرند. یعنی به عبارتی برای بهره‌وری عمومی نیازی به خصوصی‌سازی نیست و با دولتی بودن یک مجموعه نیز می‌توان یک جامعه را از منافع آن شرکت بهره‌مند کرد. شرکت ملی نفتکش که یک وظیفه بین‌المللی را بر عهده دارد و محموله‌هایی را پیگیری می‌کند که برای اقتصاد ایران اهمیت حیاتی دارد و هرگونه آسیبی به آن می‌تواند منافع ملی را به خطر بیندازد نیز باید گفت که خصوصی‌سازی به نفع این شرکت نبود و باید تحت حمایت‌های دولتی فعالیت می‌کرد. طبیعی است که با خصوصی‌سازی یک مجموعه بزرگ دولتی، بهره‌وری افزایش می‌یابد و اداره‌کنندگان آن شرکت به شکلی کارآمد می‌توانند فعالیت‌ها را مدیریت کرده و به بهره‌وری لازم برسانند اما افزایش بهره‌وری اقتصادی یک شرکت نباید به قیمت آسیب زدن به منافع ملی ما باشد. در حال حاضر خصوصی‌سازی شرکت مکانیک خاک نیز در دستور کار قرار گرفته است که به‌نظر می‌رسد این آزمایشگاه نیز همانند شرکت ملی نفتکش نیازی به خصوصی‌سازی ندارد.
این شرکت برای بالا بردن کیفیت ساخت و ساز در ایران فعالیت می‌کند و به علت اینکه بحث کیفیت ساخت و ساز را مدیریت می‌کند، نباید خصوصی‌سازی شود. در مجموع به‌نظر می‌رسد برخی از مجموعه‌های حاکمیتی همچون شرکت ملی نفتکش فقط نقش اقتصادی در کشور ندارند و نباید خصوصی‌سازی شوند.