انتشار اوراق قرضه یکی از روش‌های مهم مورد استفاده دولت‌ها برای کسب سرمایه مورد نیاز خود به هنگام انجام طرح‌های بزرگ عمرانی محسوب می‌شود. در یکی از نخستین موارد از این نوع جمع‌آوری سرمایه در ایران، نمایندگان دوره بیست و یکم مجلس شورای ملی در سال ۱۳۴۳ مجوز انتشار اوراق قرضه‌ای را تحت عنوان «اسناد خزانه» در قالب قانونی با همین نام به وزارت دارایی وقت دادند. آنان به همین منظور قانونی ۲۷ ماده‌ای را تصویب کردند که در ماده نخست آن، این اسناد به سه نوع سه ماهه، 6 ماهه و یک ساله تقسیم شده بود. همچنین براساس ماده‌های۳، ۵ و ۶ این قانون اسناد خزانه در قطعات 10 هزارریالی بی‌نام و در وجه حامل قابل پرداخت با 6 درصد بهره سالانه صادر می‌شد. سرانجام اینکه بر پایه ماده ۲۴ این قانون،وجوه حاصله از فروش اسناد خزانه باید در امورعمرانی و تولیدی یا افزایش سرمایه بانک‌ها و شرکت‌های دولتی یا وام شهرداری‌ها با تصویب هیات دولت به مصرف می‌رسید.